Ömrüme ben sen dedim Şiiri - Önder Öztürk

ÖMRÜME BEN SEN DEDİM

Kanayan yarama akıttığın bir çift gözyaşı,
Cırmaladığın yüreğim,
Kokusuna hasret bıraktığın teninin bir hücresi,
Paramparça bir hayat!
Ve Kus!
Kus ulan kus!
Boğ beni!

Cüzzam döküntüleri var bu sefer gecenin,
Diz çökmüş, gaybından habersiz kuruntuları var.
Aydınlığın üzerine kurulmuş karanlık bir hüküm var.
Sığ yerlerde bir acı,
Ve ölüm,
Ab-ı hayat gözlerinde bir mülteci,
Affedilesi haykırışları var.

Ya ben sevgili!
Bende sesine hasret,
Kundağa girmiş bir yürek var.
Unutulmuş bir duanın,
İncir sütüyle kıvranan aminleri var.
Sonsuz düşlere dalmış,
Uyandırılmayı bekleyen sevdan var.
Düşüyorum.
Kanamalıyım.
Sancılarıma sen diyorum!

Kendimi yatırmışken toprağın çamurlarına,
Sür hayallerini hayallerimin üzerine.
Yusuf un çilesi var daha bende,
Haydi mesh et ruhumu,
Yılların ıstırabı oturdu üzerime.
Mesh et bir hayatı.

Bayramın arefesine çıkar ömrümü,
Nefesinle ısıt üşümüş bedenimi.
Pasaklı üstümden çocukluğumu al.
Elma şekeri hayallerimiz olsun.
Çatlayan dudaklarımı ellerinle ıslat.
Ve sonra...
Ölüm gelsin ab-ı hayat gözlerinden.

Gelsin ah kuzum.
Ölüm gözlerin olsun bu sefer.
Gözlerine sürgün yedim.
Bu ömrü ömrüne kıldım.
İsmail in boğazına sürülürken kör bıçak,
Haydi al ne olur,
Ömrüme ben sen dedim!

24 / 08 / 2011
ÇARŞAMBA
01:10
SEYHAN / ADANA