Ömrüm Kıskaçta Şiiri - Kağan İşçen

öyle bir acıktım sana
seni sevmeye
konuşmayı
inançlarına ters özleyişlerinle eskimemeyi
bak hala birgün geleceğim diyorum
değiliz daha eşiğinde son oyun çığlığımızın
ve ezilmiş çimenler kokarken
susuşumuzun heveslerimize küskün ırmağında
bak hala birgün geleceğim diyorum
sakla yokluğumu derinden hissetmişliğini
seni bir tomurcuğun açılışının narin yolculuğunda
alacağım kendinden
sakla sendeki yokluğumu
farkında olmadığın ilk ve son yolculuğumu

kırgın vakitlere dek otururduk
bakışlarımızın özlemleri hayrete düşüren sınırsızlığı
dudaklarımız kalem olurdu
yüreklerimizin hırslı sayfalarına
gidişin eğri kaldırımları dost bildirirdi
gönül ağrılarıma acılı bitab yıkık
el ayak çekilirdi yalnızlığımdan bile
ömür üvey kardeşim olurdu yaşamaksa analığım

hayallerimin direğiydi
yamacı öfke dağlarımın
gidişiyle sel götürürdü
neyim varsa...
kayalıklara dikerdim gözlerimi
ürperince öğlen sızılarım yanağımda
yanımda yoksun …
zaman belasıyla sürgitlerde kıskaçta ömrüm...

korkmadığım bu engerekleşme
zindanlaştıramayacak aşka ulaşma sürekliliğimi
kıvırcık ve kırçıl eskiyecek yüzüm
kapıma zorla dayanacak öğle sonraları
ama artık ben hiçbir vakte çocuk olmayacağım
durgun göllere ağlar içimdeki ırmak
gözlerimi kapasam karanlığa haksızlık olur
yanımda yoksun...