Ömrüm 2 Şiiri - Nimet Öner

ÖMRÜM                   

Gidişinin sonrasına sığındı gözyaşlarım

Kavgasız, telaşsız, hiçbir şey olmamış gibi yüzümün sessizliğinde kalakaldım.

Uzayıp duran acının karaltısı vurdu gövdeme, sesizce ağladım 

Nursuz sabahların gecesinde kopan kıymetlerin surlarına sen mi üflüyordun ömrüm

Canımın kalanına talip olacak kadar kızgın mıydı kalbin

Ki durduramadın kırıksız düşmelerimi?

Şimdilerde, Dilim lal
Ruhum yitik
Sesim yokluğuna yakılan şarkının en ağır notasında

Üzülme düşlerimi kırılmaktan kurtaramadın diye

Bak hâlâ 

Aklımı çıldırtacak kadar uçurum boşluğu

Ve savunmasız yaralarımı yontacak derinlikte ağlamalar var bende

Seni yaşamak için siyah beyaz bir fotoğrafın karanlığını çaktım anlıma paslı çivilerle 

Avuttum kendimi kader diye

Hâlâ bekliyorum hikâyemi kanatan adını bir papatya hevesiyle 

Benden doğup benden olan, bana varıp bende susan varlığını aşk belledim

Acı da sevdaya dahil dedim,
Hasrete dayandım
Senden geldiği için, tasayı da sevdim 

Sen;

Toplayıp giderken mavi düşlerimi ve ebruli gülüşlerimi

Ölümün soğuk ellerini, ensemde hissettim 

Sensizliği yaşamam için miydi cümlelerimle savaşan dilsizliğin?

Sen kazandın ömrüm 
Sen kazandın

Öleceğime aldırmasan da

Uğrunda yanan aşk hatırına  topla cesedimi avuçlarınla

Topla ki vebalim kalmasın

Dünde, sende, yarında. 

Nimet Öner