Ömrüm Şiiri - Eylül Deniz Çolak

Nasıl bir yer benim ruhum
Sınırı hangi nehir
İçimde bir istasyon,hiç kimsesiz ki yalnızlık eskitir
Geçer vagonlar köprüleri belgeler silinmiştir
Bir ellerin izi kalır bir de dillerin yarası
İster soy şimdi beni ister acını giydir
Düşsün uçurumlarıma ömrünün arta kalanı
Tut beni en tenha yerlerinden geçir.
Hayatı bende tanımla sına bende sabrı
Hakikatsin sükunetime
Kapat tenimdeki vaat yaralarını.
Nasıl bir son benim kalbim
Sen hangi başlangıçsın
Devrilmiş masalların gizi saklı yüzünde
Ve benim hüznüne sualsiz kapanışım
Yapamayışlarım diyemeyişlerim kaçamayışlarım
Kırağı kaplı kirpiğimde donuyor ölemediğim intiharlarım.
Sen beni kara büyülü küllerimden yeniden yarattın.
Yanlış yazılmış bir şiirdim
İstemesen okumazdın
Güneşin battığı yerdi gülüşüm
Gülüşünden bana bir nehirle bağlandın.

İstedim.
İstemekle bir şey değişir gibi bekledim.
Bir sebeple öldürmedim bizi
Eğildiğim sulara duru bir suret bırakarak
Ve susarak asırlarca sana biriktim

Nasıl bir şey benim ömrüm
Bitimi hangi nehir
İmzasız şiirler dilsiz şairler kimsesiz şehirler barınırken içimde
Sis iner kıyılarıma
Gözlerim gözlerinle irkilir…
Der gibidir bana “bırak korkuları gitsinler”
Bir gözün irkilmesi çünkü müthiş bir şeydir.
Buğusu alev söndürürken terinin öğrendim
Sen ölümcül suçların tesiri ömürlük zevkisin
Elimden hiçbir şey gelmez bana “gel” dediğinde
Gelirim daha önce hiçbir yere gelmemiş gibi
Bir ayıp gibi gizlerken gökyüzü bizi
Bağırsın martılar ferman gibi.