Ömrü Unutma Arası Şiiri - Kağan İşçen

"Seni sevmemişim doğrusu
Ömrü unutma arası vermişim yalanlarıma
Durak koymak istemişim
Yaz yalnızlıklarımın üzerine
Kalabalık şehirlerden kurtarıp umutlarımı
Kasaba mezarlıklarında
Kertenkeleler ayaklarını dolasın istemişim seyrek saçlarıma
Seni sevmeyi uğrak yaparak sıkıntılarıma
Üzerini örtmüşüm zamanın
Sana alışmışım ben
Kimi sevsem sevmiş olurmuşum
Ona alışırmışım
Sonuçta sevmişim
Alışmışım ama..."
Saçlarından başlıyorum ışığını anımsamaya
Yol yol umut oluyorsun içimdeki adsız öyküye
Eski bir yağmuru birlikte anımsar gibi
Sabah güneşini bekliyorum hevesle
Taşıyorum balkon demirlerinedek
Susarak savıyorum özgünlüğünü
Güzel gerekçelerle alışıyorum bu sonsuzluğa...
Bir karga bir martı bir karga bir Mart'ı
Çınarlar rüzgarla kırıştırmak için sırada yaprak yaprağa
Kimbilir neler dönüyor aydınlık Temmuza inat
İçleri karanlık odalarda
Yazayım da çıksın foyaları
Sessizliği herkese açık
Bulutlarını izleten bir öğlende
Toprağa sarılası geçiyor içinden
Ortaçağını aşıyor hüznünün
Fikrinin kekre korkusundan başka
Kimin adını söyleseler aklındaki hep aynı
Ve yalnızlığının işçileri artsın diye
Daha çok seviyor da aşkı
Seviyor işte...