Ömerim. Şiiri - Ahmet Gürcü

Yavaş ve sesiz ce oldu gidişin
Unutturmak mıydı kendini yoksa niyetin
Ölümle becelleşirken tek başına niceydi halin
Hepimizi kendine hasret bıraktın gittin be Ömer .im.
Gündüz gökte güneş ,gece semada ay dın
Sen özlemesen de ben sana rüya yım.
Senin için hepimiz sana sonsuz dua yız
Hepimizi kendine hasret bıraktın da gittin be Ömer im.
Beklemedin ben gelene kadar gitmiştin
Yoksa iki damla yaşı sana kurban dayına çok mu gördün.
Bana hep ayrılık hasreti verdin
Giderken ardında yassını ben tutayım diye mi vasiyet ettin
Hepimizi kendine hasret bırakıp ta gittin be Ömer im.
Dönülmez sanmıştım gurbet yolunu
Özlettin kendinden fazla ölümü
Can demiştim canımı vermiştim uğruna
Elimi kolumu kopardın da gittin
Hepimizi kendine hasret bırakıp ta gittin be Ömer im.
Sana inanmıştım hep yürekten
Son sözü söylemişsin zaten giderken
Sakın aramayın beni unutun derken
Ölmekle kalmak arasındaydın bilemedik
Hepimizi kendine hasret bırakıp ta gittin be Ömer im.
Bitmedi yaralarım gönül bağımda
Yokluğun yakar beni can evimden
Birleşmek ise muradın gönül ehlinde
Fazilettir ölüm ödüldür elbet cennet ehlinde
Dünya ehlinde yaşayan ….
Yaşadıklarını sanırlar hepsi bir rüya
Eksilmez yaralar dua almıyınca
Fazilettir ölüm ödüldür elbet cennet ehline
Yanarım yokluğunla küle dönende
Sızlayan yüreklerde dua ile zikirler
Giden cana yakılır nice ağıtlar
Hayalimde canlanır gözlerin ve
Bir bakışla firar eder aniden
Bende ne söz kalır ne takat dizlerimde
Sadece dilimde dua gönlümde sensizliğin açtığı yara
Yakışmadı sana ölüm yinede
Bizleri kendine hasret bırakan Ömer im.