Ömer Akçayır Şiirleri - Şair Ömer Akçayır

Seninle başladı pişmanlıklarım
Sensizim, hala devam ediyor.
Terkedildiğim şehre çok çok uzağım,
Terk edilmişliğim aynen devam ediyor.

Çözemediğim onca sorun vardı kafamda,

Düşesin bir akşam daha, hesaptan,
Boşaltasın ceplerini mavi masaya,
Devretmeden koyu bir hicran tasaya,
Başlamalısın onbeş yaşından, en baştan.

Bu omuz taşır mı bu yükü, bilinmez doğrusu

Saçlarım ve hayallerim,
Çoktan gittiler.
Zannetme ki bir sensin, beni terk eden.
Gün be gün karartıp dünyamı,
Bir sen değilsin ki, beni olmazları zerk eden.

Şahâdetin haktır, yaz ey kalem! Adaletin müstahaktır madem. Çağa hükmetmekse niyetin eğer, Bu sana haktır, yaz ey kalem! Kastın ortaktır, şeklin farklı da olsa, Nelere muktedirsin, konuşturan olsa. Mutlaksın ihtimal sen, şu fâni dârda, Kâinat yeniden tanzim olsa. Kılıçtan devraldığın çağlardasın, Bilene altın olan kıymetin, Bilmeyene gayet tahtadansın. Bendesin bu gece, bırakmam asla. Sen benim dert ortağımsın. Kur’an’da geçer kadrin, kıymetin, Vazifene binaendir bu izzetin. Hak’tan karşılık buldu ihtimal, Cennetin kapısına yazdıran hizmetin Nüfuzun çoktur, yaz ey kalem! Bunca dertlere tercümansın madem, Zulmete kalkan olmalı ki vücudun, Kâğıda hakikat yazar sücudun. Farkın yok gibi âdemden, dilin de var. Haktan gayrisine eğilmezlik, senin de var. Öyle şedit olursun ki bazen, Celâlin hasmını bir hamlede boğar. Minareye benzese de cemâlin, O okur, sen yazarsın; budur mecalin. Batılı yıkmaksa şayet idealin, “Sahibi zaman” olmandır, kemalin. Bazen aşk olur dillerin, bazen ferman. Bazen de bir iniltiye derman. Üstadını bulunca bedenin, Üveyik olur, kanatlanır ferdan. Evvel-i mahlûkatsın sen, fizikötesinden. Bir tuhaf aşksın, Hak nefesinden, Yâd-ı cemil oldu onurun, Çünkü Eba Hir’in mirasısın sen, Bir temennim var ki aşk adına: Dizilsin çizgilerin ardı ardına, Yıkılsın mazlumun mâkûs kaderi, Yeniden yaz tarihi, Allah aşkına. Oyuncak olma asla, zalim elinde! Adli ilahiyi taşı şair dilinde! İlgisiz de olsa sana bir nesil, Anlat hakikati her seferinde! “Nasipsizin kırdığı kalem olma! ” isterim. “Taş kesilsin bedenin, kırılma! ” budur hislerim. Senle açılan şu mücrim gözleri, “Sen doyur! ” budur hislerim.

Git, git diyarın zindan olsun,
Git de, yarın bana daha bir candan olsun.
Muştular beklemek de neyime,
Muştu beklentim bana düşmandan olsun...

Çok mu şey istedim ömründen?

Sandalyem, vernikli tahtadan,
Sallanır durur, bıkmadan, usanmadan.
Beni anlayan belki tek odur.
Odamın en diplomatik köşesinde durur.
Ben her akşam Asude'ye yazarım,
Sallanışına kayar çoğu kez nazarım.

Topla ridanı çık ruhumdan,
Tahammülüm bitik,yollarım yitik,
Yık cidarını yıkıl karşımdan,
Sesim cılız, keza bedenim kesik...

Sızılaşır düşüncelerim kemik yuvasında,

Unutturdun gülen çehreni,
Bir hiç uğruna oysa tükettin bir bir çevreni,
Ne ibretler gören gözlerin,
Unutturmadı sana kirli lehçeni.

Rüyamdaydın üç gece ardı ardına,

Merhaba insan,
Benim adım yalan,
Mutludur beni tanıyan,
Kurtulur benden kaçan.

Sana bela koca bir aileyiz biz.

Rab’den gelen cennet elçisiyim.
Cahilin düşmanı, Âlimin kardeşiyim.
İnkâr edenim çok olsa da Gureba iyi tanır beni,
Yakup’tan kalmayım ben, Yusuf çilesiyim.

Ne asırlara hükmetti ruhum benim.