Ölüyorum, Görmüyorsunuz Şiiri - Güven Tekin

En büyük suçum, kendimi düşünmeden seni sevmekti.
İnsanlara değer vermekti; sonuç mu? Koca bir hiç oldu işte.
İdam edilecek kişinin bile son isteği yerine getiriliyorken,
Benim son isteğim bile gerçekleşmedi.

O bile çok görüldü bana bu hayatta.
Halbuki son isteğim, ölmeden seni son bir kez görmekti.
Doğduğum andan yaşadığım süre boyunca,
Ne zaman yüzüm gülecek olsa bir anda,

Her şey ters düz olurdu ve ben daha çok ağlardım.
Neden böyle olduğuna bir türlü anlam veremiyordum.
Aklım almıyor, söylesenize suçum neydi?
Koşulsuz inanmak mı? Güvenmek mi? Teslim olmak mı?

Sanırım bütün suç bende; insanlara gözüm kapalı güvendiğim için.
Hayatıma giren insanları mutlu etmek için, kendimden ödün verip,
Gururumu ayaklar altına aldığım için bu duruma düştüm.
Ama yine de vazgeçmedim.

Her seferinde yeniden, hayata tutunmaya çalıştım.
Yine de yaranamadım, hiç kimseye ben.
Tutunmaya çalıştıkça bir çırpıda benden vazgeçtiniz.
Söylesenize, bu kadar kötü müydüm ben, yoksa şerefsiz mi?

Ben çocukluğumu yaşamadım.
Gençliğim heba oldu; sevgi denilen şey uğramadı gönül sokağıma.
Bunca yanılgıdan sonra, gülür mü yüzüm, sanmıyorum.
Sessiz çığlıklarımı duyan olur mu bundan sonra, hiç sanmıyorum.

Umudum, hayallerim olur mu ki, tekrar hayata tutunmak için?
Bir sebebim olur mu, kim bilir belki.
Serzenişlerim, haykırışlarım boşuna; kimse kimsenin yaşadığını bilemez.
Bu yüzden, ben de artık yaşadıklarımı ve söylemek istediklerimi

Şiirlerle kağıda dökerek anlatıyorum.
Ne kadar anlamı olur, bilmiyorum.
Ben ölüyorum, görmüyorsunuz.
Etrafım çok kalabalık ama kalabalık içinde yapayalnızım.

En büyük yalan, sorulduğunda "iyiyim" demek değil mi?
Ben her sorana istemeden "iyiyim" diyerek yalan söylerim.
Aslında hiç iyi değilim, gözlerimin yaşlarını hiçbir şey dindiremiyor.
Çaresiz kaldım gecenin karanlığında, bir başıma.

Anne, söylesene, beni çile çekmek için mi doğurdun?
Hastane kapılarından çıkamaz oldum.
Hastane odaları evim oldu; bana bakan gözler de görmedi acımı.
Para, pul, mal, mülk istemedim, tek istediğim bir avuç mutluluk.

Bir de küçük hayallerim vardı ama hiçbiri olmadı.
Değer verdiklerim, mutlu olmam ve hayallerimi gerçekleştirmem için
Yardımcı olurlar diye beklerken, ümit ederken,
En çok da onlar yaraladılar beni; hayallerimi kursağımda bıraktılar.

Beni ve ne istediğimi umursamadan, yok sayıp geçtiler.
Şimdi sessiz çığlıklarım çaresiz, kimsesiz;
Hem yetim hem de öksüz kaldım bu zalim hayatta.