Ölüyorum Görmuyorsunuz Şiiri - Güven Tekin

En büyük suçum, kendimi düşünmeden, seni sevmekti.
İnsanlara değer vermekti, sonuçmu koca bir hiç oldu işte.
İdam edilecek kişinin bile, son isteği yerine getiriliyorken.
Benim son isteğim bile, gercekleşmedi.

O bile cok görüldü bana, bu hayatta.
Halbu ki son isteğim, ölmeden seni son birkez görmekti.
Doğduğum andan, yaşadığım süre boyunca.
Ne zaman,yüzüm gülecek olsa bir anda.

Herşey ters, düz olurdu ve ben daha çok ağlardım.
Neden böyle olduğuna, bir türlü anlam
veremiyordum.
Aklım almıyor du, söylesenize suçum neydi?
Koşulsuz inanmak mı? güvenmek mi? teslim olmak mı?

Sanırım bütün suç bende, insanlara gözüm kapalı güvendiğim için.
Hayatıma giren insanları, mutlu etmek için. Kendimden ödün verip, gururumu ayaklar altına aldığım için, bu duruma düştüm.
Ama yinede vazgeçmedim.

Her seferinde, yeniden yeniden,hayata tutunmaya calıştım.
Yinede yaranamadım, hiç kimseye ben. Tutunmaya çalıştıkca, bir çırpıda benden vazgeçtiniz.
Söylesenize! bu kadar kötü birimiydim ben veya şerefsiz birimiyim.

Ben çocukluğumu,yaşamadım.
Gençliğim heba oldu,sevgi denilen şey, uğramadı benim gönül sokagima.
Bunca yanilgidan sonra, gülermi yüzüm, sanmıyorum.
Sessiz cigliklarimi, duyan olurmu bundan sonra, hiç sanmıyorum.

Umudum, hayellerim, olurmu ki, tekrar hayata tutunmak için.
Bir sebebim olurmu, kim bilir belki.
Serzenişlerim, haykırışlarım, boşuna kimse kimsenin yaşadığını bilemez.
Bu yüzden, bende artık yaşadıklarımı ve söylemek istediklerimi.

Şiirlerle, kağıda dökerek anlatıyorum.
Ne kadar anlamı olur,bilmiyorum.
Ben ölüyorum, görmüyorsunuz.
Etrafım çok kalabalık, ama kalabalık içinde yapa yanlizim.

En büyük yalan, sorulduğunda iyiyim demek degil mi?
Ben her sorana, istemeden iyiyim diyerek, yalan söylürum.
Aslında hiç iyi değilim, gözlerimin yaşlarını, hiç birsey dindiremiyor.
Çaresiz kaldım, gecenin karanlığında, bir basima.

Anne söylesene, beni çile çekmek için mi, doğurdun.
Hastane kapılarından, çıkamaz oldum.
Hastane odaları evim oldu, bana bakan gözlerde görmedi acımı.
Para, pul, mal, mülk, istemedim tek istediğim, bir avuç mutluluk.

Bir de küçük hayalerim vardı, ama hiç biri olmadı.
Değer verdiklerim, mutlu olmam, hayallerimi gerçekleştirmem için,
Yardımcı olurlar diye beklerken, ümit ederken.
En cokta onlar yaraladılar beni, hayellerimi kursağimda bıraktılar.

Beni ve ne istediğimi umursamadan, yok sayıp geçtiler.
Şimdi sessiz çığlıklarım, çaresiz, kimsesiz, Hem yetim, hemde öksüz, kaldım bu zalim hayatta.