Vazgeçtiğim bunca şeyin ardından
Kaybettiklerimin karanlığından bakarken
Ruhumu aydınlatan tek pencereden
İçeriye sızan ışığın aydınlatmaya yetmediği geleceğimi
Düşünürken uzun uzadıya
Kararan bakışlarımla ve bir tutam nefretle kalırken ben
Kara kalbimin tozlu sandalyesinde
Dışarıdan gelen neşe sesleri giderken kulaklarımdan
Avuçlarımdaki nefret dönüşünce gökyüzü kadar hüzne
Ve ardından bir serçelik gözyaşına
Vazgeçtiğim bunca şeyin ardından
Ve kaybettiklerimin karanlığından bakmayı bırakıp
Ölüyorum..
Kayıt Tarihi : 8.10.2019 20:47:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!