Olur da bir gün dönersen Şiiri - Ümüt Otunç

Şimdi rüya gibi geliyor bana ayrılığın. Karabasanların da içinde olduğu kötü bir rüya. Geçtikçe zaman, berraklaşıyor karabasanlar.

Kırklı yaşlara merdiven dayamışken geçmişi süzüyorum.
İçinde senli resimler ve resimlerdeki yokluğuma kızıyorum. Siyah beyaz ortak tek bir resmimiz vardı, kağnının üstünde, saçlarımız uzuncaydı. Yedi–sekiz yaşlarıydı belki. Çocukluğa dair duygular var yüzümüzde. Gelecekten habersiz. Sanırım o tek ortak fotoğrafımız.

Dönersen bir gün o uzun saçlardan ve o çocukça masumiyetleri görmeyeceksin
Kırlaşmış ve ön tarafı dökülmüş saçlar, biraz göbek, bel fıtığından dolayı hafif sola eğilmiş bir vücut. Ama daha olgunlaştım sanırım. Acıları, sevinçleri daha rahat içselleştiriyorum. Belki de alıştım tüm bunlara. Tefekkür mü desem ya da teslimiyet mi. Oysa biliyorum sen bunları aklından bile geçirmiyorsun. Sen mücadeleyi şiar edinmişsin. Büyük ülkülerin var.

Dönersen bir gün, şafak vakti olsun
Gün doğmadan, çocuklar nazlı uykularından uyanmadan, ırgatlar yollara düşmeden

Biliyorum şafak vakti zor gelirsin, biraz uykucuydun. Hatırlar mısın saat kurardın, sabah defalarca çalardı, sen uyanmazdın. Sonra kalkar saate kızardın. Yine çalmadı diye. Bizler de gizlice gülerdik.

Biraz önde olmak şartı senin için. En çok da cesaretin beni şaşırtırdı. Korkmak elbet ayıp değildir. İnsani duygulardan biridir. Şimdi merak ediyorum; acaba hiç korkmadın mı? Ben o zaman da korkardım şimdi de.

Nereden anlatmaya başlayacağımı aslında bilmiyorum. Savruk kelimler yelpazesinde düşüncelerime yansıyan ve duygularımı ele veren kelimecikler yazıyorum.

Otuz altı yıllık yaşam yolculuğunda kısa zamanda kilometrelere sığan onca durak ve yolcular. Çoğunda tercih edilmişliklerden ziyade kaderin buluşturması. Elbet sen kader kelimesini sevmezsin. O halde “rastlantı” diyelim.
Rastlantıda güzel şeyler de acı şeyler de gördük. Seni göremedim tek. Yolculuğumuzda ayrı şeritlerde, teğetsiz geçtik. Ne bir durakta ne de başka bir çay molasında buluşabildik.

Sen iklimleri değiştirmeyi aklına koymuşken ben değişen iklimlere ayak uydurmaya çalışıyordum.

Şimdi yaşamda küçük bir iz bırakma telaşındayım. Düşünüyorum da acaba şahsıma münhasır bir telaş mı? Köklerime ait arayışlarım da bundan mı? Hani mayamızda olan hüznü anlıyorum, elbet de coğrafyamızın insanının duygusal olmaması mümkün mü? Ağıtlarımız neyin göstergesi yaşamımızdaki acıların ve kavgaların duygu tutanakları değil mi?

Şimdi seni ne kadar çok arıyorum bir bilsen. Geçmiş yaşamım içinde sen olmadığın tüm zamanlara isyan ediyorum. Çocukluğumda, ergenliğimde, gençliğimde ve şimdi orta yaşlarımda yoksun. Korkarım ki başka zaman da olamayacaksın.

Dönersen ansızın bir zaman diliminde, hiç kimseye haber verme
Dona kalsın tüm bakışlar seni görünce
Dilimiz tutulsun, ayaklarımız dolansın
Ve sevinçten aksın gözyaşlarımız.

Dönersen vaktinden önce, “ben geldim” deyip haykırarak kapıyı açtığında seni sevinç çığlıkları karşılayacaktır.

Dönersen bir gün, uzaklardan gecenin karanlığını yırtarcasına gelen çobanın kaval sesindeki yanık ve yalnızlık duygusu ile“ben geldim” diye haykır.

Olur da döndüğünde, ben yoksam bilesin ki seni de yüreğimde götürmüşümdür. Sonsuzluklar içindeki yolculuğumda seni görmeden gidecek olursam elbet üzülürüm. Ama çocukluğumuzdan kalan anılar yığını olacak bende.

Olur da dönersen bir gün, usulca yağmur çiseler gibi gir kapıdan içeri
O vakit tüm çorak araziler yeniden yeşillenir
Mevsimler bahar olur

Dön işte, sensiz yaşamın ne kadar eksik olduğunu anla. Sensiz mevsimlerin, sensiz yılların ve günlerin hep soluk tarafını yaşıyoruz. Sensiz her şey yarım.

Dönmezsen küserim sana, yemek yemem, belki de ağlarım. Belki de sana kızarım.

Biliyorum benimkisi yağmur duası gibi. Açmışım yardana ellerimi duamı kabul etsin diye. Kim bilir belki de kabul eder.

U.OTUNC
13.11.2008
Trablus-LİBYA