Ölünün Penceresi Şiiri - Ömer Geçdoğan

Ne dudağımda gülüş ne damakta haz kaldı,
Çekildi üstüme toprak, havadaki toz kaldı.

Kaybolunca gökte ay, yerde insan ve şehir,
Göğsümde yanan ateş, ruhumdaki köz kaldı.

Bırakıp gitti beni, dost bildiğim tüm yüzler,
Yürürken peşlerinden silikleşen iz kaldı.

Kalınca ortasında güpegündüz geçmişin,
Baharım erdi sona, elimde hep güz kaldı.

Darmadağın sorular kemirirken beynimi,
Renksizleşen dünyamda yalnızca bir boz kaldı.

Bülbülü kıskandıran ses akrep kıskacında,
Notasını kaybetti, teli kırık saz kaldı.

Kemiğimden süzüldüm, toprağa damla damla,
Kurumuş bedenimde acbu’zzeneb öz kaldı.

Emellerle avundum, birden koptu kıyamet,
İşte benden geriye kırık dökük söz kaldı.