Ölün! Şiiri - Murat Kartal

Sokaklarında,
Gölleşmiş kanların
Kızılında yakalanıyorum,
Bir halkın yok oluşuna.
Destansı
Suskun
Prangalı itirazlardayım.
Sesim düşmüyor hiç bir yüreğe
Bunca kalabalıklarda
Nasılda yalnızım!

Düşlediğim yürekler yok
Ayaz vurmuş gonca gibi
Soluk duruyor dalında herbiri
-Ne tutunduğu dalda umut var
Ne dal tuttuğundan umutlu-
Bir nice boş gözler var
Hiçliğe düşmüş
Renk körü...

Ülkeler farklı,
Halklar farklı
Diller deriler...
Yeisler aynı
Ölüm çökmüş üzerlerine sanki
Kara bulutlar sarmış yüreklerin
Ne yağmur yağıyor çöllerine
Ne çöllerinde suyun umudu...
O gözler!
O gözler ki,
Her biri diğerinin
Yok oluşunu izlerken Kör!

Bekledeğim bakışlar yok,
Her biri odaklanmış yok oluşuna
İki karanlık kuyu gibi
Duruyor suratlarda!

Anneler farklı
Feryatlar farklı
Her anne farklı feryadlarda
Ama aynı,
Aynı gözyaşlarıyla
Ağlıyor yavrusuna.

Ah soyunuk düşlerim
Azgın hırıltılarda
Bulutlara tırmanan bedenler
Şevhet tohumlarında
Bulduğunuz canlar
Ölüm korkusuna büründüğünde
Büzüşmüş tenlerinizde
Korkudan açılmış gözlere dönüyor.
Ter kokan yataklar
Ölüm uykusuna susamış
Cesetler taşır gibi.

Ölün!
Ölün ki yerinize
Bir infial taşısın
Esmeyi unutmuş rüzgarlar...