Ölümüne susadım aslından kopmuş maşuku...

ruhumdan fışkıran isyanlarım akacaktır böğrüme
elbet ki bir gün gülecek bu toprakta yaslı yüzüme

dirilmeli toprakta ten kokusu hesapta olmayanlarla
dürülmüş takvim yaprakları gibi bir gönül’ün
lügati hiç yokmuş
ders almamış cahiliyette ki zevat hata kusmakta
yöntemine dolanmış el ve kolları
bir ileri iki geriye kaçmakta

kaldı ki sen salınırdın bir zaman barışa kanatlanırken
ova bayır dağ taş seslenirdi saf yüreğiyle
duyguların da halis iklimler kokardı
paklanınca üstünde ki örtü
kasırga dumanında boğuldu yöresel günler
deryalar kadar hüsrana uğradı beklentiler
ümmîlerin sabırsızlığının gölgesinde diyemedik ki yazık
çorap gibi söküldü rüyalar

hiç düşündün mü kıyıyı neden döver deniz
o varmak istedikçe hakka kıyı engelinde durmakta
nem kokusundan yağmur koklanır toprakta
nem ıpıslak eder kutsanmış yüreğin gizemini
hiç vazgeçmez yosmalıktan

umudum kırık değil inan
bilirim ki bu toprağa akan şehit kanı
göverecek ılgıt ılgıt her ananın rahminde bu vatan kurtulana dek
tekrar tekrar şahadete koşmak için
hem vatan hem bayrak her şeye değer
hiç caymam toprak yüreğime dolmadan
tekrar tekrar ölüp de ölüşte dirilsem de
ölüm bir çiçektir vatana
tüm beklentilerim yıkık bir harabe şimdi
bu bayrak kir görmeye mecbur muydu?

vurgun mu yemeliydi bu kutsal toprak
anlara kaldı kasırgaların esmesi
Yörük yaylaların da doğarken güneş
dağlar ses verir ovalara toparlan
rüzgar hışmıyla parlar buhran
koyup gitmeden iblisler celp edecektir başını
herkes elini ayağını çektikten sonra
tebessüm içindeyken analar

bre yezitler dönün gerisin geriye
uyanıyor işte teker teker atalarım
bak da gör ta ileriye
bayrak Tolgalı dimdik başlarıyla
birden bire işte toprak irkildi
civanlar için için kaynamakta bende varım
geldi gelecekler şimdi
haydi bre kızanlar adam sanmayın yoz itleri
muhakkak ki Hakkın “ol” emriyle doğacaktır pak ati…

(06.01.2014) AZAP…