Ölümün Varoşunda Şiiri - Kağan İşçen

eski semtlerden taşar gülüşün
düşünceler yorgunluk kahvelerinde
o bin yıllık acı tebessümle tellenir
gidişin tekmil ömre meydan
tümden zamana zehir
özlemindir gözlerimden içime akar
içimdeki nehir
sonsuzadek senindir...

sabahın tesellisi düşer
gün
doğmadan yorulur
geceye sakladığım şiir de çeker gider
umut
dalları kuru bir çınar gibi devrilir
üzerine hayal bahçemizin
toprağın sakin göğsüne yaslanır
bitmez sandığım o kekre acının tadı
ve inadına sarıldığım her sen
ayrı bir sensizliktir...

abartılmış tarihler hoşlanmaz
yoksun duruluğundan sevgimin
zamanı allayıp pullamadan
geçirdiğim kışlar da tükenir
yüksünürüm gülümsemeye
son yazına yavru kuşların da
ölümün varoşundayım bilemezsin
sensizliğine alıştığım loşlukta
ve çaresizce koştuğum her ses
sensizliği aynı sessizliktir...