İsa'nın çarmıhtaki gülüşüne eş bir gülüşle uyandım,on bir eylül sabahı
Düşümde dönüşü olmayan karanlık yollar,gözlerimde ise yarını olmayan annem
Eylülün on biriydi ve kimsesizliğimin ilk günüydü
Üşüyordum ölümü simgeleyen gözlerinde,
Kaybolmuş bir halde buluyordum kendimi gözbebeklerinde
Sen ise çaresizliğe kapılırcasına bıraktın beni, on yedi yaşımın sonbaharında
Seziyorum ki kaçacaksın..
Yalvaramam koşamam
Ama sesini bırak bende
Biliyorum ki kopacaksın
Tutamam saçlarından
Ama kokunu bırak bende
Devamını Oku
Yalvaramam koşamam
Ama sesini bırak bende
Biliyorum ki kopacaksın
Tutamam saçlarından
Ama kokunu bırak bende
sevdiğini kaybetmiş bir insanın duygularına ne kadar iyi tercuman olmuşsunuz.kendi ölümümü düşündürdü bana.kaçınılmaz bir gerçek olan ölüm bir kez daha bu ifadelerle farkettirdi kendini.şiiri okurken gördüğüm siyaha çalan gözlerde ise korku değil sonsuz bir huzur ve şefkat vadı.
başarılarınızın devamını diliyorum.
Ölüm en çok bende sınadı kendini.Hangi coğrafyada olursa olsun en çok beni acıttı ölüm...Hani diyor ya şair ; yaşamak,hızlı bir ölme biçimidir...Doğduğumuz anda ölmeye başlarız ve bedensel ölüm ruhsal ölümden daha acı değildir aslında...Son zamanlarda okuduğum en etkileyici şiirdi.Yüreğine ve kalemine sağlık sevgili Hüseyin...Aramıza hoş geldin...
Kalemin Dostluğuyla
Özhan Hakan
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta