Ölümün Rengi Beyaz Şiiri - İbrahim Kilik

Gökyüzü yarılırken yıldızlarda som ayaz.

Tesir etmez ecele sitem veyahut da naz.

Kefen bezi incedir istemez ki ince saz.

Azrail ne renk bilmem görevine gelirken.

Süzülen gözlerinde ölümün rengi beyaz.

Kuruyan dudaklara katre katre iner su.

Bilinmez nerde nasıl hangi zamandır pusu.

Yıldızlar kıpraşırken artar gözlerin pusu.

Arz etsen Azrail’e anlatamazsın bir şey.

Durulan gözlerinde ölümün rengi beyaz.

Korkuların vehimse kol kanat germez kimse.

Er geç diye üzülme Azrail’e gülümse.

Eğer bel bağladığın hem rahman hem rahimse.

Başka dergâh arama teslim ol huzur ile.

Yorulan gözlerinde ölümün rengi beyaz.

Dudaklarında son söz sonsuzluğun sahibi.

Sıkı tut ve bırakma o ip ki Hakk’ın ipi.

Hiçbir çekime girme bırak fiili kipi.

Mevsimler peşpeşedir kıştan sonra bahar yaz.

Yumulan gözlerinde ölümün rengi beyaz.

Bir türkü olur ölüm çağlara damga vuran.

Sineleri dağlayan yürekleri kavuran.

Ağa paşa demeyip küller gibi savuran.

Dudaklarda son beste tükenir son nefeste.

Eriyen gözlerinde ölümün rengi beyaz.

Ankara,11.07.2010 İ.K