Ayağı kayan bir çocuk
Kadar şaşkınım, bilemedim
Düz yolda yürümenin imlâsını
Kanayan dizlerime bakıp da
Ağlamayı öğrenemediğim gibi
Devamını Oku
Kadar şaşkınım, bilemedim
Düz yolda yürümenin imlâsını
Kanayan dizlerime bakıp da
Ağlamayı öğrenemediğim gibi
Tesekkürler Sebal, selamlar.
Kestane kabuğundan fırladı
Yuvarlana yuvarlana
Kendine duracak bir çukur aradı
Yağmurdu rüzgardı
Üzeri iki avuç topraklandı
Tohum olup toprağa düşmüştü bir kere
Artık rahat uyuyabilirdi kestane
Kestanenin kendi ölüm mevsimiydi
Toprak altında geçen zaman
-Her şeyin kurdu kendi özünden olurdu-
Aylar sonra
Bir filiz güneşi selamladı
Bir kestane ölmüş
Bir kestane doğmuştu
Ölümü yenmiş(miy) di kestane
İnsandan daha ezeldi
Ölümün mantığını anlamıstı
Her düşüşünde ki hız
Kendi ölümünden bir
Yaşam yaratma çarpmasına savruluştu.
ölüme inat yeniden doğmak...
ne yazık ki serseri bir kurşunun hedefi kestane kadar şanslı olmayabilir...
bu bağlamda, en onurlusu doğa...
anlam yüklü şiire tebrikler şairim
kaleme saygı sevgi ile 10
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta