Ölümün Çığlığı Şiiri - Melih Dere

Zehir eder oldum yılları.
Susmuyor kafamda ölümün çığlığı.
Beni gene yordu acıların tortusu,
Gözlerimden akar geceye kasvetli ve sırlı su.

Bir zamanlar rüyalarım vardı,
Uzaklarda beklediğim umutlarım vardı.
Lakin mesken ettim kafama kahrı.

Ürpertiyor beni bu yalnızlık,
Adımlarım yavaş,gözlerim bulanık.
Kabusun içindeyim sanki,
Adımlarım sessiz,gülüşlerim renksiz.

Hüzün sanki soğuk bir rüzgar,
Zihnimi doldurur,bedenimi kaplar.
Yabancı gelir bana her bir lisan,
Yalancı gelir bana her bir insan.

Battı ışıltılı yelken,
Bırakmaz peşim umman gibi dertler.
Henüz 17,bilmiyorum ölmeye çok mu erken ?
Yüzümü yıkamam,zati dünya pis sersem.

Bir zamanlar sevilen,
Eski dostlarım,
Eski yorganım,
Hepsi kayboldu.
Ve ben,
Şimdi hastayım.
Şimdi dardayım.
Bir yabancı gibi,
O eski ben,
Bir zamanlar var olan ben,
Unutulmaz bir hatıra,
Bir vesika iken,
Karanlık bir gölge gibi,
Kayboldum.