Ölümün Alerji Yapan Rüzgar ve Yağmurları

Quid me nutrit , me destruit *


rüya kaynağı kurumuş uykularımın inadına
gölgeni diriltiyorum
riyakâr güce düşlerimi verip


Sen diye seslendiğim kimdir
sızımı azaltacak bir müntehir olarak
yataksız kaldım
yastığım sargı bezi kıvamında


parmaklarına dokunulduğunda
uykusundan uyanmayan bir anne var mı


hangi çocuk
anne varlığını bir dua ve cennet olarak
tanıyan tanrının huzurunda bedenini yakmaz


anne,
yenilgim, baş tacım bir daha gel
kimsesizliğimi de getir, bana değerli olanı
biraz da gözlerini
görmek için yokluğunda Sen'i
uyandır ketum göçebeliğimi
sana gelmek için hep sahte yollardayım
sonra sensiz günlerin kan grubu hep aynı
kalbimin yamalarından belli

sensiz geçen her günü
düşüyorum ömürden
hep eteğine tutunduğum yaştayım


çiçeğini yiyen bir mezarın
yaşama dönme isteği var tenimde!


Seni anlatmak için
parlaklarımı vedalanmış kokuyla jurnalledim
yeminine sığınacağım
hiçbir muhatap bulamadım


başımı zonklatan hasretler adına
söyleyin
affetme gücümü tüketen nedir
ruhumu avuçlarında şaraba dönüştüren
acısı bol eller kimin


ölümle savrulduğumdan beri
içimin çiçekleri hançer gibi
bir hıçkırığa yeşerdi
ve derin bir kahır mevsimine büründü
ciğerimdeki annekent

öksüzlük muskası
boynumu sıktığından beri
tövbemin gidişini
ve kabulünün hesabını soruyorum ölüme


Ey göz çukurlarıma
kutsallığının ve anaçlığının varlığına inandığım
annemi saran ölüm
yeniden beni kim doğurabilir


uzandığımda tutunamadığım
tufanında bu göremediğim
yüreğimde kurşun eritilmiş
okunmuş bu şey nedir

saçlarımda rüzgarın yankısından daha ayarlı
kırılmış bir aynadan daha şer verici
feleğin şamarı nedendir


anne,
çocuklara eteğinde oyun getir
biraz da gülüş
sonra ikimiz yalnız kalalım
ama tanı beni ne olur
uykuma bir daha gel
olsun uyandır ama unutma beni
yanımda mısın diye sarıl arada....