Kendi yurdundan giderdin;
Az çok kara tabutun ve -kıran kırana bir aşk- dudaklarınla,
Yalnızlık kimden alınır, diyebilirdim belki/demedim.
Sense ölümlerden konuşurdun, berrak ölümlerden
Katafalka konmuş bir şarkı gibi,
Oynaşırken zavallı cesedinle; çürürdün.
Kokusuyla ıslandıkça buruşurdu ellerim, çırılçıplak kalırdım.
Ama sokaklar daralıyordur. Dur!
Ayrıntılar kaçışıyor, uzun denizler boyunca ağlayacak:
Çok şey söylemese de yüzlerin
Mosmor olmuş kadınlığna örselenmiş kız çocukları yatacak.
Kayıt Tarihi : 21.11.2012 23:32:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!