Ölümü tanıdım istemeden

(Şükrü Ağbi anısına, onun duyguları adına)

Bitmek bilmeyen bir yol.

Ölüme teslim olmuş
Soğuk bir bedeni,
Toprağa,
Bilinmezliğe vermeye.
Son kez
Yüzündeki ifadeyi görmeye.
Canımı,
Ağbimi.

Bitmek bilmeyen bir yol.

Düşünceler beynimi kemiriyor,
Az kaldı,
Birazdan sonkez göreceğim
Ellerim yüzünü sonkez avuçlayacak
İlerliyorum,
Ölüme lanet okuyarak
Bir bilinmezliğin içine
Usul usul.

Bitmek bilmeyen bir yol.

Köyümün ışıkları vuruyor
Gökyüzünü aydınlatırcasına
Hasretimi hüznüm örtmüşken
Vardım sayılır yurduma

Bitmek bilmeyen bir yol.

Hafif bir tonla sesleniyorum
Yanımda oturan yar'e
Ardımda anam,
İki gardaşım,
Doğmamış bebeme dönerek
Geldik sayılır kalkın diye.

Sustum!
Ardından,
Karanlık,
Bilmezlik.
Gözlerim,
Usul usul açıldı
Ölüm karşıma geçmiş gülüyordu
Ağbim dedim,
Canım dedim
Son kez avuçlayacaktım
Son kez bakacaktım yüzüne
Ama
Ansızın çıktı karşıma ölüm
Bir yar,
Bir ana,
İki gardaş
Ardın sıra
Birde doğmamış bebe

Ölümü tanıdım istemeden,
İçimden altı can
Dışımdan
Görmeyen bir göz verdim sana
Tanımaz olaydım,
İstemedim oysa.

(05.09.2002/ Antalya)