Ölümü ıslığından öpmüşüm Zor

ÖLÜMÜ ISLIĞINDAN ÖPMÜŞÜM

Akşam olur, yağmur yağar kente
Islanır sokaklar, taş kaldırımlar
Ve dağ kokusu, toprak kokusu dolar içime
Yanar içimde özlem ateşi
Şehrin uzak ışıklarına bakarım
Gözbebeğimde tutuşur maviler
Bu kaçıncı yağmur saymadım
Baharsız geçen kaçıncı mevsim
Kaçıncı can çekişim, kaçıncı ölmeyişim
Ki ben ölümü, ıslığından öpmüşüm

Kaç ölüm gördüm, baş ucumda çırpınan
İniltileri, yeri göğü parçalayan
Sahipsiz ve sesi boğulmuş kaç feryat
Bir yanda acılar denizinde, mavi çocuklar
Bir yanda tanrısını cebinde gezdiren puştlar
Ve yüreğimde kıvırcık saçlı bir eşkiya büyür
An olur başkaldırırım hayasız devrana
Vurulur bakışlarım bir türküsünün mısralarında
Yaralanırım ölmem, ölüm yok bana
Ki ben ölümü ıslığından öpmüşüm

Yırtılır gökyüzü birden bire
Bulut parçaları düşer avuçlarıma
Ve kahır yağar şehre boynu bükülür caddelerin
Tutsam gecenin saçından, aydınlığa çeksem
Bitse, bitirsem bu sağır karanlığı
Yiğitlerin ardına düşsem, el ele kol kola
Deniz olsam, Yılmaz olsam, Ahmet olsam
Devrim devrim yükselse sesim meydanlarda
Ögürlük, barış kardeşlik diye diye ölsem
Ki ben ölümü ıslığından öpmüşüm

BEŞİR ÇİTAK