Ölümü Bekleyen Hasta Şiiri - Ahmet Yılmaz 3

Güldü
Ölümü bekleyen hasta
Bir suçlu gülüşü gibi
Ezik
Korkak
Yılgın
Bir şair gibi nazik
Bir yalan gibi çıplak
Bir yaşlı gibi dalgın
Güldü

Dışarıda kanyonun yorgun sisi
Uzaklarda anılar
Kapı aralığında ölümün sesi
Altmış yıl sonra
Gene beyaz bir giysi
Hoşça kal, demeden eşe dosta
Gene Ali’ye yolculuk
Güldü
Ölümü bekleyen hasta

Üzüldü
Ölümü bekleyen hasta
Şekeri alınmış çocuk gibi
Çaresiz ve kırgın
Yenilmiş hissetmek ağır
Omuzlar çökük
Bakışlar yorgun
Yılların kahrı neyse ya
Keşke, demek zor
Telafi şansı bitti
Bu beden kendine sağır
Tek yapabildiği üzülmek
Üzüldü

Yok sayılmak şimdiden
Nefes alırken henüz
Ağıtları paylaşmak
Ve bu ağıtların biteceğini bilmek
Yenilgi mi gerçekten
Hükmedememek kendine
Bu kadar mı zormuş
Nefes alırken henüz
Neden herkes yasta
Üzüldü
Ölümü bekleyen hasta

Öldü
Ölümü bekleyen hasta
Acı bile çekmedi
Sessiz
Karşı koymadan
Bitkin ve yalnız çıktı yola
Şimdiki dünyası nefessiz
Nerdedir bilinmez ilk mola
Gülmeyi de unuttu üzülmeyi de
On ikiye on kala
Öldü

Ardında yalancı bir hüzün
Sahte bir tevekkül bıraktı
Bölük pörçük üç beş anı dışında
Bir şey kalmadı geriye
Hiçbir manevi mirası yok diye
Onu iadesiz götürdü posta
Takvim olarak yetmiş dokuz yaşında
Öldü
Ölümü bekleyen hasta