Ölümü Bekleyen Biri Şiiri - Emrullah Çelik

Beklemek…
Zamanın cümlelerini
suskun bir virgülde durdurmak gibi.
Ne başlıyorsun yeniden,
ne de bitiyorsun tam anlamıyla.

Bir yaprak daha düşüyor
pencerendeki manzaradan.
Ve sen, rüzgâra küsmeden
yine de bakıyorsun göğe.
İçinden bir dua gibi geçiyor:
“Az daha kalsam olur muydu?”

Korkmuyorsun belki,
ama eksilmeyi de sevmiyorsun.
Bir fotoğraf karesi gibi duruyor hayat:
sabit, solgun, sessiz.
Ama bil ki;
sessizliğin bile iz bırakır ardında.

Bir çiçek gibi solmak değil bu,
bir çiçek gibi açmayı tamamlamak…
Çünkü sen, sadece gitmiyorsun.
Birilerine kalıyorsun aynı zamanda.
Bir gülüşte, bir cümlede,
bir çayın buharında kalıyorsun.

Her son, bir yerin başlangıcıysa eğer,
sen de bir başlangıcın eşiğindesin.
Adını bilmediğimiz bir ışığın,
bir serinliğin, bir iç ferahlığının…

Ve belki de ölüm;
hayatın yorgun omzuna
usulca başını koymaktır, sadece.