...Ölümü Anlamak...

Bazı çok korkutur insanı.
Yok olmak duygusu bu tanı.
Damarında aşkla akanı,
Buz gibi dondurmakmış ölmek.

Sorun olmak ya da olmamak.
Zor olan iş bunu anlamak.
Bir gün yağmurla damlayarak,
Buhar olup uçmakmış ölmek.

Olgunluk acıya gülmekte.
Büyüklük kötüyü sevmekte.
Yaşamak şerefli ölmekte.
Kalplerde yaşamakmış ölmek.

Bülbülü ağlatan al gülmüş.
Kim karşılıksız sevip gülmüş?
Dumrul ölüme neden gülmüş?
Can kıymeti bilmekmiş ölmek.

Mevlana çağırdı gel diye.
Yunus aşkıyla yandı niye?
Kim heves eder ki ölmeye?
Yanıtsız bir soruymuş ölmek.

Ağlayarak doğan insanlar.
Ağlatarak ölür uçarlar.
Ölüm yoktur desem kim anlar?
Aslında doğmamakmış ölmek.

Ben de düşündüm herkes gibi.
Yeni bir hayata göçtüm sanki.
Bir varmış da bir yokmuş gibi.
Anladım bir masalmış ölmek.

Her canlının sonudur ölüm.
Ben öldüm siz çok yaşayın.
Göğe savrulunca küllerim,
İki damlacık yaşmış ölmek.

Ölüm seni de bulur Ahmet.
Güç olsa da yaşa bir zahmet.
Senden ölmek Tanrı'dan rahmet.
Bir nefese özlemmiş ölmek.