Ölümsüzlüğe Ölmek Şiiri - Behcet Dikel

Sen ve ben..
Sence senle beni toplasalar eder miyiz ki..
Edebilir miyiz ki hiç ikimiz,
Diyorsun ki bana..
Doğduğun o dünyadan ölümün ile varabilirsin ancak,bana
Ne ölebildim..
Ne de kendimi ölmekten alabildim
Ufku olmayan flu bir sırattaymışçasına bu göçebe ruhum
Sıratı geçmeye Burak bırakmışçasına..
Hiçbir şey her şeyden hesap sorarmışçasına..
Kıyametin bile kıyamet alametlerine yeter de artar be kadın
Herkes cehenneminde nar-ı har ile yanarken,
Ben soğuktan donuyordum oysa..
Ya da yangınına dahi yanmak bile yasakmış bana
Tereddüt etmeden attım kendimi sen adlı Züleyha kuyularına
Düşüşüm ile tırmanıyordum sanki senin sevda şahikalarına
ÖLÜMSÜZLÜĞE ÖLMEK böyle bir şeymiş demek
Senin Dünya'na varmak için kendi dünyamdan illa geçmekmiş gerek
Her seçiş bir vazgeçişi uyandırır tüm ebedi uykularında..
Ne de güzel rüya imişsin sen be kadın!
Sana uymak..
Sana uyumak sadece bir an
Uyanmak..
Uyanmak ise Sur-i zaman.
Bekliyorum olmayacak bir yarını..
Belki de yarın da olmayacak olanı.

(Hissiz Adam)