Bunalım Şiiri - Abdulkadir Demirçelik

Engin gökyüzü katlarına sığmazken,
Beden adlı et parçasına hapsolmuşuz.
Gözümüzde alabildiğince nehirler,
Daracık damarlarımızda bulunmuşuz.

Yere uzanıp kor güneşi seyrederken,
Olduğumuz haşin toprağı unutmuşuz.
Raylarından sürüp gitmekteyken bulutlar,
Zamanın bir karanlığında kaybolmuşuz.

Sahra çölünde can kuyumuz bulunurken,
Yağmur ormanlarının dibinde sususuz.
Heybemde ne idüğü belirsiz kavramlar,
Yüklediğim her bir kavram artık uyumsuz.