Ölümsüz Kılmak Şiiri - Suna Aras

Vermişlerdi şiirlere adını
Bir roman yazmışlardı hayatı diye
Çekmişlerdi ruhunu dizeyle gökyüzüne
Yaşadığı aşklardan öyküler yapmışlardı.

Bir yaşamın renkleri, ayrıntısı, sesleri
Neyi varsa ömründe gülüşü, öfkeleri
Siyah beyaz yansımıştı doğaldı çünkü
Soyut olan her zaman sıcaklığı öldürür.

Oysa kendinden taşan bir devdi hayatında
Belki de hiçbir kaba sığmayan bir afetti
Yeraltı nehrine benzerdi kederleri
Öfkesi dağ aşsa da bilinmezdi, sessizce
Dövülürdü sürekli kalbinin iç evleri
Dopdolu bir yaşamın dopdolu acısıyla
Hiç gören olmamıştı içinin darlığını.

Ne şiir, ne roman, ne de öyküde
Gerçek yok, taklidi var gerçek olanın
Öteki olanın tarifesinde...

Ey yazı…

Hiçbir şey, hiç kimseyi ölümsüz kılamaz ki
Ölümsüz olan insan kendinin eseridir...