Ölümlü Şiir Şiiri - Mehmet Cahit Kuzu

Kefenimi geçirir gibi boğazımdan, giyiniyorum kıyafetlerimi son
kez.
Ben kendi kendimin idam mahkûmuyum.
Son kez bakmak istiyorum evime önce, sonra bakmadan
yürüyorum.
Çünkü biliyorum, insanlar geri dönmeyeceği bir yerden giderken,
arkalarına bakmazlar.
Ben arkama bakmadığımı sonradan fark ediyorum.
Böyle olunca inanıyorum idamıma, gökyüzünü bir daha
görmeyecek olmama yanıyorum.
Ama kim bilir, belki gökyüzü olurum diyorum.
Zaten bu belkilerden gelmedi mi bunlar başımıza?
Başımız, şu akılsız olan başımız.
Sonra yaşama hakkımı elimden alanın kim olduğunu
düşünüyorum,
Sonra ne önemi var diyorum.
Zaten kaç şeye,
Zaten kaç kere ne önemi var.
Hayat, ilk önce başaramayanları harcıyor.
Çabalamayanların yaşama hakkı var.
Hayat başaramayanları dışlıyor.
Sonra ellerimi nereye koyacağımı düşünüyorum.
Kimlerle vedalaşacağımı,
Allah’a emanet ol diyor vedalaşamadıklarımdan biri,
Allah diyorum,
Ona emanet olan kimsenin kılına zarar gelmez.
Allah’a emanet eden bir kez daha görmeden ölmez.
Emanetinin sağlam olduğunu görmeden ölmez.
Onlar ölmesin zaten de,
Ben kime emanetim şimdi?
Bu zamana dek kime emanetti idam mahkumları?
Hayatın harcadıkları kimin emanetiydi?
Allah diyorum,
İnanan biri emanet edince sahip çıkıyor emanete.
Ben önce idamıma inanıyor, sonra kendimi Allah’a emanet
ediyorum.
En güzele emanetim diyorum.
Sanırım bugün ilk derin nefesi de bu vesileyle alıyorum.
Aldığım nefes iliklerime saplanana kadar durmayıp,
Sonra sadece susuyorum.
Susmak için,
Son bir defa daha yazıyorum.
Derin bir nefes alın diyorum, rahat bir nefes.
Hepinizi en güzele emanet ediyorum.