Ölümle Yüzleştim

Ta en derinlerde hissettim yalnızlığı akla karanın arasında kalırken bütün hayatım,
Ölümle buluştum çoğu kez o beni anlıyor diye hissederek,
Yorgunluğumu gizlemeye imkanım yoktu fakat o gözlerimden anlıyordu gibiydi,
Tren rayından çoktan çıkmıştı fakat kime çarpacağı koca bir muammaydı,
Keşkelerime çarpmıştı oysa ki ben ihtimal bile vermiyorken,
Yüreğim ortalıkta ararken çocukluğun masum dürüstlüğünü,
Yalanlar bir ülke kurmuştu ve vatandaşları birbirine dürüst gibiydi fakat acımasız bir yanılgının ötesine geçmemişti,
Aşka karşı olan ırkçılık, sarsmıştı gökle yer arasında sıkışıp kalan ve nereye ulaşacağı belli olmayan kağıttan yapılmış bir uçağı,
Korkak adımlar atmaya başlamıştı çakal sürüleri,
Sevgi miydi ki gözleri açan saydam gölge
Yoksa sabun köpüğü müydü gözleri yakan acı gerçeklerimiz,
Ortalık yerdeydi oysa ki erdemin yükümlülüğü,
Fakat çoktan kaybetmişti insan kendini mal hırsı uğruna,
Doruk noktaya ulaşmıştı güvercin guruldamaları çatı katlarında,
Olabildiğince uzak ve bir o kadar da sessiz,
Sonunda anlamıştı insanlar;
Yaşamın anlamsızlığını
Tutarsızlığını.
Kendi seçti bu hayatı demeler kapladı kalbin atmosferini
Yine de sessiz kaldı o kişi;
yukarılarda bir yerlerde inancını tek çare olarak görüyordu
Hikayenin en sonundaydı,
Ve gülmek için sadece susuyordu.
Susuyordu sadece...