Ölüme Sesleniş Şiiri - Yusuf Söylemez

Yolculuk Var

Verilsin salam, bitsin artık çilem
Son sözümü söylemeden bağlasın çenem
Zorlamayın, ne olacak ki akşama ersem,
Boğsun beni gözyaşım, zati sabahı görmem.

Unutsun yürüdüğüm yolları ayaklarım
Hayatın tozları dökülsün paçalarımdan
Gurbet türkülerinin en güzel tınısı silinsin dudaklarımdan
Azap top yekun dağılıp çıksın parçalarımdan

Gidem bir an evvel, sonsuzluğa erem
Çıksın bedenimden ruhum, bitsin bu elem.

Bu kez sorma sırayı ey Azrail, gönüllüyüm hemen
İbrahim olsun babam, kırk kere İsmailim ben
Vur babam kılıcı, VUR! ; sorma neden

Sabrım yok kuyuda Yusuf olmaya
İstemem sultanlık
Hüseyin olayım Kerbelâ’da ya ben öleyim ya
Ölsün insanlık.

Çoktan öldü ruhum, azabını çekmede kötülüklerimin,
Niye kalsın leşim insanlar içinde?
Kapansın gözlerim ki kaldırılmaz acısını gördüklerimin,
Kaynasın kirpiklerim birbirene katranlar içinde.

Zaten yakışmadı, yakışmayacak bana anamın yumuşak kucağı.
Bırakın, bırakın alsın alnımdaki ateşi musalla taşı
Damlarsa, sakın kimse silmesin gözümdeki yaşı
Dokunmayın aksın, söndürsün evimde gönülsüz yanan ocağı.

Kurulmasın kazanlar ısınmasın suyum
Soğuk suyla yuğsunlar soğuk bedenimi
Ben buyum, ben sıcak bir yuvanın kabusuyum
Kimseyi istemem; gelsin, babam sarsın kefenimi.

Çeksin, koparsın gönlümün perdesini en güzel hayallerim,
Dar bir kabir, zifiri ağzıyla tüm ışığımı yutsun.
Toprak çeksin kanımı damarlarımdan, kurusun ellerim
Çok harama dokundum artık yokluğu tutsun.

Dert değil bilinmesin kabrim, olmasın başımda taşım
Silinsin adım kütüklerden, hâk ile yeksân olayım
Kimseyle değil derdim, alınmayın; kendimle savaşım
Yağmurda gül olamadım; bırakın bari, ÇÖLLERDE GÜL GİBİ SOLAYIM...