Ölüme Kafiye Şiirler Şiiri - Kağan İşçen

yerleşik kaygılarla baktık göğe
ulaşmak istediğimiz çok şey vardı...

uyumak istiyorum uzun bir gecede
ölmesem de ölüme kafiye olurcasına...

hayata uyamadım hayat bana uyamadı
uymak da bana ve hayata uyamadı...

kaşlarının arasındaki çizgideyim
öfkelerine sıkıştırma yalnızlığımı...

sabaha karşı artıyor uzaklık korkularım
rüyalarımda daha yakınım aydınlığına...

kavuşursak mevsim kovalayalım isterim
renkli bir anlamı olsun ölüme beraber gitmenin...

tenimle örtüyorum üzerini içimdeki senin
görmem bundan aynalara bakınca gözlerini...

her gidişin ayrı bir ilk yara yalnızlığımda
kaç kez son defa gelebilirsin ki...

mutlu olmayı denerdim eskiden sen yokken
şimdi anlıyorum niçin olamadığımı...

seni bulmakla bitmez yollar
seni tanımak da lazım...

başlamamış olabilir
ama bir sonu olmalı bunun...

sana son sözüm bu olsun:
hiçbir sözüm sana son sözüm olamaz...

boşluğun yörüngesindeyiz
olaydı da farklı birer dünyamız olaydı...

hepsini bir kenara ittim
hiçbirinde kalan yokluğundayım...