Ölüme Beş Kala Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Seni ilk gördüğüm anda
Çocuksu rüyalarım geldi aklıma
Gözlerim yokluğunun ayazında
Dilimde ucu sökük kelimeler
Gecenin karanlığında o buğulu gözlerin
Gözyaşının tuzu dudaklarımda
Issız sokaklarda kaybolmuş çocukluğuma inat
Misketlerim yine camdan
Bebeklerini saklayan ellerin nasırlı
Masumca bakışlarının karşısında eriyip giderken
Dokunabilmeyi sarılabilmeyi koklayabilmeyi hayal ettim yıllarca
İstemsiz aldığım her nefeste rüyalardaymışçasına yaşadım seni
Yaşadım

Sen benden habersiz nefes alıp verirken
Ben bütün aldığım nefeslerin adını sen koydum
Gözyaşı bile olmaya razıydım yüzünün kıvrımlarında
Yada dudağının kenarına yuva yapmış bir gülücük
Ama sen karanlıklar içinde bırakıp gittin
Güneşim demiştim sana
Ve ben güneşimi kaybettim
Sancılı bir kaybedişti
İşte o gün indi yüreğimin bayrakları yarıya
Kimliksiz bir cenaze
Kefensiz
Tabutsuz
Sala okuyanı bile olmayan
Gömdüm seni yüreğime hala nefes alıp verişlerine inat
Hani hep sorardın ya cam kenarımı
Can kenarı mı
Ben seni can kenarına gömdüm
İpi kopmuş gökyüzüne aşık uçurtma gibi

Her adımda seni unutacağına yemin etmiş ben
Her adımda biraz daha sen oldum
Kokun burnumda
Hayalin gözlerimde
Ve öpücüğünün ateşi dudaklarımda kaldı
Sen ise kimliksiz bir ölü
Kan kustuğum geceler hesap sorarken bana
Sensizliğin deminde demleniyorum
Demini almış çay misali
Biraz acı biraz koyu birazda demli
Nefesimin en son yolcuğunda gözlerinin mercan mavisine dalıyorum
Sözlerinin kıyısında dalgalanıyor yüreğim bir gemi misali
Yorgun
Hissiz
Ucsuz
Bucaksız
Denizin de martıyım şimdi

Hani martılar sevdiği denizden hiç gitmezler ya
Ölüme beş kala yine kanat çırpıyorum engin maviliklerine
Gözlerimde ölüm kol geziyor
Azrail nefes kadar yakınımda
Bir iki üç derken
Solumda yokluğun sağımda Azrail
Ellerim iki yana açılmış
Hissiz bedenim
Dudaklarımda adın

Hoşça kal sevgilim
Ölüme beş var ve ben gidiyorum
Gidiyorum sevgilim
Gidiyorum