Ölüm Yalnızlığı Şiiri - Veli Yılmaz 2

Yaşamla ölüm arasında ince bir çizgideyim.
Terazide ölüm biraz daha ağır basıyor sanki.
Ayakta durmaya çalışan bir ceset misali...
Bazen ölüm korkusu sarıyor etrafımı...
Gölgem bile ürkütücü geliyor.
Koşmak kaçmak istiyorum.
Ayaklarım adım atmaktan çekiniyor.
Köklerini kaybetmiş,kurumuş bir ağaç gibi titriyor adeta...
Geceleri gözlerimi kapatmaya korkuyorum.
'Ya bir daha hiç açamazsam!'diye düşünüyor.
Ve bu düşünceyle sabahlıyorum.
Günün ilk ışıklarında bir nebzede olsa rahatlıyorum.
Birde yalnızlık var tabi! 'ÖLÜM YALNIZLIĞI'
Bundan kaçabilmek mümkün mü sizce?
Birçoğunuz hayır diyorsunuz tabi.
Ama içimde ufacık bir ümit var.
Bu ümide tutunarak, sarılarak.
Elimden geldiğince kalabalıkta dolaşıyor.
Ölümün sessizliğini hissemek dahi istemiyorum.