Ölüm Yalnız Gelir Şiiri - Memduh Atalay

Ölüm Yalnız Gelir

Bir sigara dumanı gibi içime çektiğim
Gece nöbetlerinde aşkın en onulmazı
Kimi kimsesi olmayan yalnızın
Ölümdür kimsesi kime ne hacet
Nerde başlarsa orda bozulur büyü
Ölüm yalnız ölüm bin kez ölüm

Müzmin ağrılara gebedir gece
Ki ayrılıktır gecenin acısı ve yangısı
Gençlik bir hızlı koşuydu bahar yağmurunda
Şimdi demlenen bir yalnızlık var üzerimde
Şafağın ötesinde korkunun kör bakışı
Ben şafağın ötesinde bekleyen yolcu

Ellerim uzanıyor adımlarım yapıldak
Nereye döndümse koptu kıyamet
Bir deniz savaşında dalgalarda unutuldum
Unutuldum hayatın son celsesinde
Bir yanım korkulu bir yanım kırık
İnsan olmanın yanan ateşini
Yine insan suretli canavarlar söndürmektedir
Nerde başlarsa orda bozulur büyü
Ölüm yalnız ölüm bin kez ölüm

Ben ölümü kovaladım ölüm hep kaçtı benden
Ölümle yoldaşım ben ne korkum var ölümden