Ölüm ve Sevgili`m Şiiri - Şafak Karasungur

Yıldızlar gözlerimden kaçtığı için
Sığındılar gözlerine
Toprak bu yüzden çağırıyor beni
Utanılacak bunca yaptığım şeyin dışında,
Utandığım için bakmaya göğe.

Kalbim için üzücü bir yer artık gökyüzü
Hem artık çocuklar balon sevmiyor
Ve kış aylarında havai fişeksiz gökler

Canım sıkılıyor.

Dilsizim bazen,bazense dilim yabancı
Aklımın çevirmeni evde kalmış gibi
Geçmiyor günler insanlar sıkıcı

Canım sıkılıyor.
Bir kadın asıyor balkondan çamaşırlarını
Önce sıkıyor su damlıyor uçlarından
Canım sıkılıyor izledikçe ,iyi durulanmamış hüzün damlıyor çamaşırlarından

Bir tek kalemim var
Defterlerim hapishane.
Küçük karelere hapsetmek aşağılıkça geliyor harfleri.
Yalan söylemek istemiyorum kağıtlara
İsyankarlığı ve devrimi öğreten devlet memuru tıraşlı hocalar gibi

Canım sıkılıyor

Önce dikenli teller çiziyorum ellerime
Sonra bileklerime dikey çizgiler
Mürekkebim bitiyor.
Sonra uyanıyorum
Ellerimde isyanlar ,bileklerimde devrimin izleri.

Acaba
Aşkımı rüyalarımda mı bıraktım
Herkes onu soruyor,
Yoksa kendimi mi uyandıramıyorum.

Aşk mı soru?
Aşkımın zirvesindeyim
Aşağı atlamayı düşünüyorum.
Ben kalbimin kemiklerini kırdım
Hüzünlü yaz gecelerimden sonbahar aşkıma düşerken.
Basit bir ölüm mü kalbini kıracak?

Bilmiyorum
Belki de deliyim
Ölünce, iyileşip uyanacağıma
Ölülerin dirilerden iyi olabilme ihtimaline
Ve mürekkebi bitmiş bir kalem gibi yaşamaktansa
Ölmenin gurur verici olduğuna inanıyorum.

Canım sıkılıyor

Hep ölmeyi düşüyorum.

Bir de
Aklıma hep
Sevgilim geliyor

Yağmur gözlü sevgilim.