Ölüm ve Emma Şiiri - Mesut Bekil 2

-bu belki
sıradan bir özveri veya
adı henüz belli olmayan bir şiir olduğu için
aralık ayına yakışan belli adamların
çıplak elleri eşliğinde yazıldı-

karanlık!
gün doğmadan önce sen doğardın gönlüme
sensiz geçen bir gece daha Emma!
sensizliğe iyi gelen haplar veriyorlar bana
kendilerine faydaları yokken
bana yardım etmeye çalışıyorlar

oysa bir tek sana kalmıştı zarafet
hiç bir şey tek bir hatır da sayılmazdı daha!

hiç unutmuyorum seni,
hep simsiyah gözlerin gelir gözlerimin önüne
sonra içindeki yıldızlar
dokunmak istiyorum o yıldızlara
bir anda yok oluyorsun
geri dönmek için ya bir sebep bul;
ya da cehennem içinde bir yer çiz bana!

ki ben aynı benim hâlâ,
değişmedim hiç, bıraktığın
saydam renksiz aşklarda bir yel gibi
ağzımda kamyon dolusu küfür, geziyorum
beni iyi sanıyorlar ama değilim
sayısı belirsiz tutkulardan;
bir uçurum kenarına
rüzgarın çektiği karanlıkta
yoksun artık Emma!

toparladım,
sarhoş değilim artık
bana sarhoş diyenlerin hepsi şuan dışarıda!

çalıştım,
işlere girdim çıktım
para kazandım kitap aldım
okudum yetmedi, okuduğumu dağıttım
iyi insan olabilmek için çok uğraştım
bütün herkesi kazandığımı sanarken
seni kaybettim,

sen neden vazgeçtin, Emma?

ağır işkence görmüş sabahlarda
kanla yıkıyorum yüzümü
yüzüm ayna karşısında eskisi bir tarz
ruh yoksunluğundan fırlamış kaçamak bir bakış içinde
özverilerin pıhtılaşmış yanı da sensiz kalmış!

oysa söz vermiştik;
en son biz uyuyacaktık dünyanın her yerinde
ilk biz uyanacaktık aynı savaş altında,
harabe bir yerlerde
seni uyurken dudaklarından öpecektim
bir biz ölmeyecektik sabahları
birbirimize verdiğimiz sözlerin hepsini
yutuverdik ölümle

ne kadar hırpalansa da;
hiç bir yerinden dökülmüyor insandan ölüm!

dünya da seninle artık kavuşmak için
herhangi bir yerimiz de kalmadı Emma!

gitmek zayıflara verilmiş bir görevdi sevgilim
gövdelerimizde taşıdığımız tüyler bile
bundan daha ağır gelebilirdi, sevgiden bile yüksekti

seni seviyordum ve
bileklerime jilet atmaktan vazgeçtim
vazgeçtim bütün aradenizlerden
öylece bir yarayı silkip atamazdım
küfrettim binlerce, milyonlarca
kana, atardamara, yalnız kalmaya
hiç biri affetmedi yalandan bana!

öldün!
bunu bütün özveriler de biliyor,
seni çok özlüyorum, Emma!