Ölüm; Tüm Yoksunlukları Çıplak Kılan Tek ...

Ölüm; tüm yoksunlukları çıplak kılan tek hırsızmış
Ve hayatta asla inkar edilemez tek gerçeklikmiş

Bir yürek daha eksiltirken her gelişinde hazinemden
Sensizliğimi tokat gibi yeniden gönlüme indirmesiymiş

Erimekmiş görünmeyen ateşlerinde hasretinin
Lal olmuş çığlıklarla yokluğundan aman dilemekmiş

Küllenmeyecek kor alevlerinde yanarken şifasız
Derdinin sahilsiz ummânından medet ummakmış

Mahrumluğun yeterken idrakte ölümü yaşamaya
Gerçekte ruhumun ışıklarının bir bir kararmasıymış

Sesimin buğulu kırılganlıklara bulanıp kaybolması
Nefesimden çıkan buğularda ciğerimin ağlamasıymış

Sessiz sedasız tüketen isyanların suskunluklarında
Gönlümün bir başına kendi yasını tutmasıymış

Herkes kapanır sanırken gönül yaralarını
Hücrelerimin kabukların altından kanamasıymış

Yakmasıymış burnumu toprak kokusunun
Ellerimle kapattığım mezarların sızlamasıymış

Ölüm, ölüm kelime yetmiyor tanımına
Sade gönlümün değil ardından semanın ağlamasıymış

Ölüm; tüm çarelerin tükendiği yerde
Sana gel diyecek gücümün kalmamasıymış

Kendi ölmüşlüğüme razı olmuşken çaresiz
Yokluğumun varlığınla baş etmeye çalışmasıymış

Gitme deyişini duyursa sana bir kez ardından
Gitmeyeceğini bile bile sesini çıkaramamasıymış

Savaşmadan yenilmekmiş git deyişlerine
Sevgilinin elinden, ayrılığa resim diye çizilmekmiş

Sen kendini vururken dağlara olmak niyetinde
Ruhunun, ruhuma ricat ettiğinden bihaber olmasıymış

Ölmekle olan bir şey değil, yaşarken ölmeyi öğrenmekmiş
Aşığın nazı misali gönlümün yaradanla kavgalanmasıymış