Ölüm Sende Kırık Bir Gül Dalı...

- Dalga sesleri...Duyuyor musun?

- Evet..Neden karaya vurdu bizim düşlerimiz?

- Çünkü toprağın kokusunu düşlemedik..Başak sarısını tarlada..Hiç kız çocuğu büyütmedik ellerimizde..Saçlarını okşamadık..Ya da ne bileyim,
biz hiç yağmurlu bir günde inadına sırılsıklam yürümedik..

- Haklısın..Biz hep gitmeyi istedik buralardan..Şimdi ben gidiyorum..Ve artık sen, yalnızsın...

- Böyle söyleme..Sen olmasaydın maviyi böyle sevemezdim..
Giremezdim böylesi zor bir kavgaya..Şimdi nasıl baktığım yer sen oluyorsa, sen kokuyorsa çiçekler, sen olup çoğalıyorsa içimde rengarenk kanatlı kelebekler, yine sen kalacaksın içimde...Gitmek, sadece yol almaktır sonsuzluğun içinde...Hiç bir şey bitmedi...Her şey yeni başlıyor...

- Çok garip..Önceden korkardım ölümden...Şimdi hiç korkmuyorum nedense..Varlığından değil, ben de var kıldıklarından olsa gerek..Sadece yarım kalması bir şeylerin, eksik yaşanması dokunuyor yüreğime..Senin huysuz ihtiyar yıllarını görememek mesela..Mesela romantizmalarından şikayet ettiğin zamanları..Ne bileyim aklına ne gelirse işte, saçına sakalına ak düşse nasıl biri olurdun, bir kadın sana benim yanımda asılsa ne tepki verirdin, kaçamak gözlerle bakar mıydın, bu yaş günümde bana ne alırdın bunun gibi şeyler..

- Çok huysuz biri olurdum bu kesin..Her gün şikayet ederdim ağrılardan..
Olur olmadık şeylere kızardım..Bu çoraplar nerde yine, değiştirme bırak şu kanalı, torunlar bizi neden aramadı bu gün, aramadılarsa sen neden aramadın, oğlanın parası var mıydı, geline götürdün mü bir şeyler ıvır da zıvır...Zaten saçlar beyazlayınca iş biterdi, tipsiz huysuz ihtiyarla vakit de geçmezdi..Bu bakımdan düşününce kendimi şanslı hissetmiyor değilim...
Senin bana bir kadına baktım diye yapacaklarını aklıma getiriyorum da...
Ki kesin bakardım..Evet o an kabusum olurdun..

- Delisin sen...Delisin...Şu kısa ömrüme ne çok şey sığdırdın bilsen..Ne çoksun içimde...Biliyorum paramparça oluyor yüreğin...Biliyorum canın yanıyor ama ses çıkarmıyorsun...Acını hiç belli etmedin ki zaten...Acımı dindirirken nasıl hep gülümserdi gözlerin, şimdi bile, bu son görüşmede
aynı bakıyorsun gözlerime...Huzur...Güven...Dinle beni ne olur...Yalnız kalma ve bir başkasıyla evlen...

- Sen rahatsızlanınca hemen bir aday aramaya başladım..Geçmişini soyunu sopunu araştırdım bir sürü insanın..Oldukça kabarık bir liste oldu...

- Eeee? Sonra?

- Üzgünüm bir tanem...Bir tane daha 'sen' bulamadım...

- Offfff...Yapma..Şu halimde bile güldürmeyi nasıl başarıyorsun beni...Seni
nasıl seviyorum bilsen...

- Biliyorum...Hadi yorma kendini uyu biraz..Ve seni nasıl sevdiğimi düşün...

- Uyumak istemiyorum...Gözlerimi kapadığım her an, bin asır değerinde artık...Ciğerlerime dolan acı umrumda değil...Gözlerine bakarken bunu hissetmiyorum...Sen bana bakarken, sen saçlarıma dokunup okşarken bedenimde bütün acılar son buluyor...Bazen isyan etmek istiyorum...
Haksızlık bu diyorum, haksızlık..Tam her şey yoluna girmişken neden? ? ? ?

- 'En fazla ölürüz...' Ama ölüm bile yetişemez ardımızdan...Unuttun mu?
Biz sevmenin insan yanını bulduk...Ağlamaktı sevmek, gülmekti bazen...
Özlemekti, kavuşmaktı, yorulmaktı birbirimize, dinlenmekti ama hep insancaydı...Biz hiç ucuz tutkuların esiri olmadık, yalan sözlerin kölesi.....
Her sözümüz kendi varlığının ifadesi, olanı olmaza değişmedik...Bunu bize veren, bunu bahşeden Yaradana bu isyan neden? Hala varsın...
Yanımdasın işte...Ben senin gözlerine bakınca, etten kemikten bir varlıktan öte, senin ruhuna dokunamamışsam, bunca çaba niye? Allah'tan ümit kesilmez ama...Ola ki gittin...Sevdiğim bileceğim ki yine oralarda...
Sen yine diren, sen yine kavgaya gir, sen yine gözlerime uyan her sabah..
Ama umutsuz olma, ama isyan etme, kız, öfkelen, ama yenilme...

- Sen benim...Bu hayatın içinde Yaradanın bana verdiği en değerli hazinesin...Ben seni sevdim adam...

- Ben seni sevdim kadın...Hadi artık...Biraz daha uyu...

Ve o günden sonra bir daha gözlerini hiç açmadı...
Bazen düşünür dururum, o akşam hayattan kaç 'an' daha çalabilirdik?
Kaç asırlık bakış yüklenebilirdik omuzlarımızda? Avuçlarımızda kaç tebessüm daha saklar, biriktirebilirdik...Düşünüyorum da, nasıl da kırıyoruz birbirimizi...

Sevgi dediğimiz kavram bozuk para gibi, değersizce nasıl da harcanıyor hayatımızda...Herkesin yüzünde öfke, herkesin bakışında bezginlik, alabildiğine uçsuz ve bucaksız mutsuzluk...Oysa yaşanan hiç bir anın telafisi yok...Baktığınız gökyüzü bir an sonrası aynı değil..Aynı değil kız çocuğunun yüzünde yakaladığınız o anlam, o gülüş...Aynı değil her akşam uykunuzda yattığınız düş...

'Ölüm sende kırık bir gül dalı...Oysa kokun hala buralarda..Kuruttum bir defter sayfasında o son yaprağı...Açıp bakıyorum işte zamansız, sıkıldıkça canım, kalınca darda..Her şeye alıştım da...Yokluğuna alışamadım bir türlü..Bilirsin...Hep özlerdim seni yokluğunda...Yokluğun boynumda yafta..Özledim seni...'

İnsan diyoruz ya hani...Kaçımız insan kalabiliyor bu hayatta..? Silahları çekilmiş, öfke kusan, durmadan bağırıp çağıran yanımız...Sevgiye burun kıvırıp, arsız tutkulara peşkeş çektiğimiz, yalan, ihanet, cinayet kokan o kirli yanımız...Oysa her an, 'bir atımlık' mermi hükmünde...Bir ikincisi yok..
Olmayacak...Oysa her an, yeni bir ölüm değerinde...Bir sonraki anda çekip gidecek...Sorun kendinize...Bu mutsuzluk, bu kargaşa, bu yalnızlık, bu endişe neden? Biz mi hayatın içindeyiz, hayat mı bizim içimizde...

Fırsatım olsaydı eğer...Bir tebessüm fazla bırakırdım onun avuçlarına...
Birlikte yaptığımız resme bir çiçek fazla çizer, bir renk fazla boyar, eğilip kulağına bir nefes fazla söylerdim onu sevdiğimi..Nefesim aynı...Sesim sevgim yüreğim aynı...Ama o artık yok...

Bunları neden yazdım ki ben...? Şimdi kapayın gözlerinizi...Son cümleyi tutun aklınızda...Ama hiç bakmadan...

Bir an daha geçip gitti hayatınızdan...Artık o cümle yok...

Ve böyle bir yazı hiç yazılmadı...Dilerseniz yeniden okuyabilirsiniz artık...

Selamlar ve sevgiler 'insan kalabilen' herkese.....