Ölüm ne kadar uzak bir insana?
Kalp bir anda durduktan sonra, sonrası var mı sanki?
Kimseyle konuşmuyorum. Sessizim. Yalnızım. Ölümü özlüyorum deliler gibi. Ne aldığım nefesin farkındayım ne de bir amacım var. Kendimi inandırdığım her güzel yalanın farkında, mutluluk oyunu oynuyorum. Bütün yalanları öldürüp bitmek istiyorum. Kısacık bir yola, minicik bir adım atıp silinmek… Hiç var olmamışçasına…
Hiçbir beklentim, umudum, hayalim yok ki benim!
Hep başkalarının mutluluğu adına ne kadar yaşayabilirim?
Daha ne kadar dayanır dizlerim küçücük tebessümler uğruna çökmeye?
Bir gece yatıp, sabah uyanmamak istiyorum.
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta