Ölüm Meleği Şiiri - Şebnem Erişen

Geldim ben yanına, sana hissettirmeden, görmedin beni, anlamadın bile...

Yüzüne dokundum, önce sağ elimi değdirdim yanağına, öylece kaldım, bekledim, oracıkta gelseydi ölüm meleği, mutlu olurdum. Elimde kokunla giderdim, huzurlu ve dingin...

Gelmedi..

Sol elimle saçlarını okşadım, yumuşak, dağınık saçlarını... Tanrım böylesi mutlu olabilir miydim başka bir zaman? Bir tutam koparsam canını acıtmadan saçlarından, yastığımın altında saklasam, geceleri bilsem ki bir parçan benimle, olmaz mıydı? Yapamadım, canının acımasından ürktüm...

Sen hissetmedin ama kokladım seni usulca...Derin derin kokladım.. Başım döndü. Bu nasıl bir koku, nasıl? Tanrım bekledim ölüm meleğini..Gelmedi..

Gözlerinin içine baktım, rengini bile bilmediğim gözlerine... Huzur akıyordu; akıp yanaklarından, süzüldü kalbime doğru... En derinimde hissettim seni, hep baksam dedim gözlerine, kaybolsam huzur içinde, yol alsam, gitsem, yok olsam, kaybolsam dedim... Olmadı..

Oracıkta sen bilmeden dokundum sana, dokundum, kapatıp gözlerimi varlığını hissettim parmak uçlarımda..Sıcak, yumuşak tenine dokunduğumda benzeri görülmemiş, ilk kez keşfedilmiş, bulunması zor bir elmasa dokunduğumu hissettim.

Sen görmeden hep orada kalmak istedim.

Bekledim ölüm meleğini, gelmedi, gelseydi huzur içinde gidecektim...

Gelmedi..

Uyandım..