Ölüm Kuyusu Gözlerin Şiiri - Meksen Kılınç

Bahara bulanmış kalem kokusuydu yazdıklarım
Ay şavgısı vuruyor karanlığa,parlıyor yakamozlar
Durgun sularda bir sevda gemisi fırtına bekliyor
Yelkenlerinde hoyrat rüzgar uzaklara diş biliyor

kımıldıyor saçlarında hüzün bahar kokusu
Kangren olmuş gökyüzü, güneş aşarken dağları
Bense İğde gölgesine çoktan sığınmışım
en çok da iğde kokusuyla sarıyordum,
dikiş tutmaz yaralarımı...

tüm şehrin günahlarını boğarken çıkmaz bir sokakta
sevdan boynuma dolaşır ipekten urganlarla
bir anda yırtılıyor gecenin arsız yüzü
çığlıklar çoktan kana bulanmışdı hayatla kavgamda
ikiye bölüyordu bıçaklar,kesiyordu acılarını şehrin
bir yakasında ölüm uykusu çok derin
bir yakasında ölüm kuyusu gözlerin

02/06/2014
MEKSEN KILINÇ