Ölüm Korkusu Şiiri - Cahit Can

Güneş süzülüyor yine ufuktan
Akşamın kapısını çalıyor zaman.
Zamanla birlikte tükenen biziz,
Ömür mum misali eriyor, sessiz.
Belki son uykumdur bu köhne handa
Başımı yastığa koyduğum anda;
Dikilir karşıma kör karanlıklar
Birden irkilirim; uykum da kaçar.
Her gün aynı korku ruhuma siner
Korkular devleşir, üstüme biner
Tükenmek bilmiyor bendeki tasa,
Uyuduğumda ya sabah olmasa,
Diye düşünürüm, elimde değil.
Ey şafak! At da şu korkuları sil
Uyku ölüme denk, anladığım bu
Akşamla çoğalır bendeki korku.

Akşam olur diye ödüm kopuyor,
Çünkü bu akşamlar ölüm kokuyor…
KIR ÇİÇEĞİ/1998