Ölüm Korkusu Şiiri - Ahmet Kemal

ÖLÜM KORKUSU

Güneşin ışıkları vurdu yüzünün yüzüne
Kırmızı ışıkta duruyor bir kadın
Bakıyor alık alık yüzünün yüzüne
Ne böyle bir bakış var ne böyle bir yüz
Ne de kimse bakıyor yüzünün yüzüne
Hepsi benim hayalatımdan bir perde
Yalnızlığımdan bir enstantane
Güreşir engin sularda derin bir kimsesizlik
Kararır bulutlarda koyu bir yalnızlık
Bakıp dururken bana koyu bir ıssızlık
Her gün bir ölüm vuruyor kıyıya
Gün geçmiyor bir ölü bırakılıyor kapıya
Neşeli kahkahalara inat
Bir ölü çocuk bırakılıyor kollarıma
Al sen bunu büyüt büyüt diyorlar
Ben atıyorum onu uzaklara
Aman benden uzak olsun diyorum uzak olsun
Bu korkun ve büyük bir yıkım oluyor benim için
Koskoca bir sürüyü katıyor önüne bir kurt
Avlıyor her birini bir biri ardı sıra
Artık hissetmiyor hiç kimse hiçbir şeyi
Her şey olağanmış gibi görünüyor
Gidiyor her gün içimizden biri
Kopkoyu bir karanlığa sonsuzca
Ne bir geri geliyor oradan
Ne haber gönderiyor hiçbiri
Ölüm ayırıyor sevdiklerimiz bizden
Artık onlardan bize kalan
Hatırlar ve bir mezar
Bayramdan bayrama uğranılan