ÖLÜM KALIM Şiiri - Orhan Onur

ÖLÜM KALIM

Kapanır gibi perde perde gözkapaklarım
Ellerimde son bulan belki birkaç umut var
Ne yaşantım ne çocuklarım ne de karım
Ufkuma dökülen koskoca bir boşluğum var

Acınıyorum sanmayasın sakın ey tanrım
Sinsice çöküyor üstüme kara bulutlar
Yeryüzü diye yolladığın yer benim hanım
önümde onca şişe elimde kadehler var

Yazgıma küskün kalmış gibi tanıdıklarım
Çiçeği böçeği kurduna kuşuna kadar
Gözlerim gördükçe ağrımakta herbiryanım
Baktığım anda ötüyor ecelime radar

Yaşam harlaşıp gözlerime sinmiş anladım
Her vakit oradan süzülüp sağanak yağar
Buysa yaşam anasını avradını satarım
Ki kaybedeceğim şunun şurasında ne var

Cenneti de tasavvur edemez oldum kaldım
İçinde güller bülbüller huri başka ne var
Cennet dediğin önce yanıcığımda sandım
Orayı bilmem amma burada sefiller var

Yaşamıyorum inanın açım açıktayım
Güya burada yaşadığını sananlar var
Ölümle kalım arasındaki sapaktayım
Nasılsa arayan yok beni bulamasınlar

İçin için yanıyorum ve sayıklıyorum
Rüyamda gördüğüm yaşanılası bir yer var
Yoo, asla hayır! onları hiç istemiyorum
Zira onlar oranın da içine sıçarlar

Şu dünyada üçün birinden başka ne aldım
Yaşamda yaşamaktan gayrı ne ararsan var
Vapur rıhtımında turnalarla bir ben kaldım
Cebimde son sefere amade bir bilet var

03.06.2000/Kütahya
ORHAN ONUR