Ölüm daha kolaymış

Sarıp örttüğü zaman, andolsun ki geceye
Ay doğdu avuçlarıma.
Aynalar kurtuldu karanlığından.
Zaman seninle durdu.
Şakağıma dayanmış bir namlu kadar,
Zor gelse de seni bırakmak koynuna.
Uykusuz gelen bir şafağa sığdırmak seni.
Seni zamanın içinden çıkarmak.
Zor gelse de bana.
Bilirim bozulmaması gerektiğini.
Bu efsunlu büyünün.
Bir öğle sonrası yalnızlığında anladım ki.
Daha iyidir seni kaybetmekten.
Ve daha iyidir sensizliğe alışmaktan.
Onun içindir ki zor gelse de bana.
Bıraktım ellerini o bildiğimiz.
Sana dost, bana yabancı sulara.

Tozu dumana katıp savuran.
Rüzgara andolsun ki.
Senden başka koku taşımadılar bana.
Uçuşan saçlarındı okşayan tenimi.
Ve dağlara,taşlara,ovalara.
Senin nağmelerindi söylenen.
Ve ağır yük taşıyan bulutlara andolsun ki.
Hep seni yağdılar bana.
Ve ağaçlar hep seni fısıldadılar.

Dönüşlü olan göğe andolsun ki.
Burçlarımda sen varsın.
Rüyalarımda sen.
Hayal deryasında gezindiğim hep sensin.
Kuşluk vaktine andolsun ki.
Nefes almaya başladığı zaman.
Sabahımda sen varsın.
Güneşin parıltısı vurduğunda sokağımın başına.
Aklımda olan sensin.
Yürüyen sen,yaşayan sen,ağlayan sen,
Çağıran sensin.
İncire ve zeytine andolsun ki.
Gözlerimde sen varsın.

Tanrım ne büyük bir yüktür bu.
Sevmek ve hazzın ötesinde durmak,
Dokunmadan.
Ve yaşamak.
Soluk alıp vermeden.
Ve şafak vaktine andolsun ki.
Ölüm daha kolaymış ey sevgili.
Seni böyle sevmekten…