Ölüm Çiçekleri Şiiri - Ezgi Özsan

bir ses duydum bu gece,
daha eskiyi tamamlayamamışken,
yarını anlamaya çalışan,
Ve üstümden kayan şu odadan,

sensizlikten
ve sessizlikten de öte - bana varmayan,
sana gelmeyen,
boşlukta asılmış bir acıya,
batan ne varsa,
susturdum, sonuna,

dönüp durdu gök,
ya da dünyanın, bir yerinde işte,
salıncağın demiri
gibi ısıyor,
her şey, içimde,
sana gelmeyen,
bana varmayan,
böyle zavallıcık çılgın mutluluğu.
yuttum da sonunda,
gecenin örtüsü altında,
sanmakla geçtiğinden,
ölümüm sessizce,

dedim ki kendime,
su kesilirse,
hava içilirse,
ve umutsuzlara olan temennim biterse,
olduğu yere dökerse,
neyim varsa, hayat,

basit sözler söyleyeceğim,
hiç bir harfi - kurmadan da,

asla. söz.