Narsist Şiiri - Ezgi Özsan

Kenarda, karanlıkta, o benim de
Orada durmamı istiyordu,
Bütün yaptıklarının yanında,
Öylece beklememi,
Ancak o zaman tatlı geliyordu,
Her şey,
Ve herkes ona..

Oysa her konuştuğumda,
Gözlerinde defnediyor beni,
Bilmiyor bunu da,
Sıradan bir gül çanı istiyor kapısında,

Ve kendini başkalarına da dikmek istiyor,
Ah diyorum, peki,
Sıranın bana geldiği! Belli mi?
Söyleyin hadi? Sıra kimde? Yoksa,
Yine mi onda? Ah,
Yine..
Onda..

Günlerce bağırdım, ona,
Sağırdı oysa,
Penceresinden sallarken şafağı,
Solmakta olan yaprağın üstünden,
Kaydım daha en başında,
Ama veremediği o zamana,
Dönüp de,
Diyorum ki şimdi,

Dışarıda şarkılar çalıyor,

Bu benim hikayem değil..
Denize bırakılmış bir oyuncak gibi,
Özgürce salındım karaya,
Ve bütün ihtimallerinin dışında olan
Tek kişi olarak vardım dünyaya.

Herkes ihtimalin şimdi senin,
Ah, bir ben dışında..

Bilmesen de..