Ölüm Bir Garip Melodi Dudağımda... –düzy ...

Penceresi kapalı küçük bir evde, ıssız ve soğuk, siyah duvarlı bir odam olacak. Yalnızlık hep başucumda, kapının diğer tarafında, yavaş yavaş içime girip beni kemirmeye başlayınca, gülmeyi unutturacak bir olay gelecek başıma. Çok sevdiğim biri ölecek mesela. Cenazesine gitmeyeceğim. Çünkü tabutunun önünde durup onunla sohbet etmekten alamam kendimi. Ondan af dilemek, ya da bilgisiz olduğu konularda yeni öğrendiklerimi ona anlatmak, hatta yeni duyduğum bir fıkrayı gülme yetisini yitirdiğini bildiğim halde ona hararetli hararetli anlatmak, öbür tarafta karşılaştığı şeyleri merak edip bir tek kelimeyle anlatmasını istemek. Bunların hepsini yapabilirim. Bu yüzden sevmem mezarlıkları. Kafamı karıştırır ölüler..
Yalnızlığım bir böcek gibi ruhumu kemirmeye başlayınca, ve ben gülmeyi unutunca, şiir yazmaktan daha büyük zevk alacağım. Umudum kalmamış, evdeki biralar bitmiş, kasetlerim kırılmış, gitarımın bütün telleri kopmuş olacak çünkü. Bir oyun sahneye koyamayacağım. Yalnızlık hayat oyunumu kara bir bulut gibi kaplayıp ona hükmedecek. Elimde sadece şiirler kalacak o zaman. Duvarlara, masalara, her yere şiirler yazacağım. Şarkı söylemek zevk vermeyecek. Parçalanmış bir kağıttaki tek bestem umutlar gibi çöp kutusunu boylayacak.
Yorgun gün devrederken kendini geceye, ben kaçacağım insanlardan..
Yalnızlık ruhumun son kırıntılarını da bitirirken, artık gülmek gibi bir eylemden habersizken gözlerim, zamanla şiirlerden bile bıktığımı hissederken, kanatsız bir melek gelecek ilahiler söyleyerek. Siyah bir kıyafeti ve elinde kocaman bir orağı olan melek elini uzatacak bana. Ona dokunduğum an son bulacak masal.. Öleceğim.. Ve tabutumun başında durup bana fıkra anlatacak bir dostum olmadığı için ağlayacağım..

19.04.00